Glistnica u psów jest wywoływana przez glistę psią - Toxocara canis. Jest to często występujący pasożyt z grupy obleńców. Stadia inwazyjne są bardzo powszechne w środowisku, zwłaszcza w dużych hodowlach psów, w parkach, na osiedlach i terenach wiejskich. Glista psia może być niebezpieczna dla ludzi (zwłaszcza dzieci), dlatego bardzo ważna jest odpowiednia profilaktyka u naszych psów.

Występowanie:

Badania wykazały, że 10-40% psów dorosłych oraz do 70% szczeniąt jest zarażonych glistami!!! Często są to inwazje bezobjawowe, jednak zarażone psy okresowo wydalają z kałem jaja glist, zanieczyszczając nimi środowisko i narażając inne zwierzęta oraz ludzi na zarażenie. Glisty mogą występować u dorosłych psów oraz szczeniąt. Szczenięta często ulegają zarażeniu jeszcze w czasie ciąży, kiedy postacie larwalne z tkanek matki przechodzą przez łożyska do płodów. Stąd konieczność pierwszego odrobaczania szczeniąt w 2-3 tygodniu życia (a nie jak uważają niektórzy dopiero w wieku 6-8 tygodni)

Objawy:

Większość zarażonych psów nie wykazuje żadnych objawów choroby. Objawy najczęściej są obserwowane u silnie zarobaczonych szczeniąt. Może pojawić się kaszel, wyciek z nosa, biegunka, wymioty. Zarażone szczenięta często mają silnie rozdęty i bolesny brzuch i są mniejsze od swoich zdrowych rówieśników, niechętnie się bawią. Glistnica rzadko prowadzi do śmierci, ale stwierdzono przypadki zejścia wskutek zatkania jelit przez kłęby glist oraz perforacji jelit.

Rozpoznanie:

Należy z góry założyć, że każdy szczeniak jest zarażony glistą psią! Potwierdzeniem rozpoznania jest badanie kału w kierunku pasożytów wewnętrznych i identyfikacja jaj glist. Należy jednak pamiętać, że pozytywny wynik świadczy o zarażeniu, a wynik negatywny wcale zarażenia nie wyklucza (możliwość wyników fałszywie dodatnich).

Leczenie:

Na rynku jest dostępna szeroka gama różnych preparatów przeciwpasożyniczych, zarówno do podawania doustnego (tabletki, pasty lub zawiesiny), jak również w postaci spot-on, tzn. preparatu wylewanego na skórę. Każdego psa należy odrobaczać co najmniej dwa razy do roku, a w szczególnie zagrożonych okolicach nawet co 3-4 miesiące lub częściej. Do odrobaczania najlepiej stosować preparaty weterynaryjne - zawierają one bowiem w swoim składzie kilka leków o bardzo szerokim spektrum działania (praktycznie działają na wszystkie psie robaki zarówno obleńce jak i tasiemce.

Profilaktyka:

Odrobacznie szczeniąt: Pierwsze odrobaczanie należy przeprowadzić w wieku 2-3 tygodni, następne najlepiej co 2 tygodnie do osiągnięcia 8-12 tygodni, potem co 1-2 miesiące do ukończenia roku. Odrobaczanie dorosłych psów: Dorosłe psy odrobaczamy przynajmniej 2 razy do roku, najlepiej na wiosnę i w jesieni, jeżeli jest wskazanie to częściej. Suki przeznaczone do rozrodu dobrze jest odrobaczyć 3 tygodnie przed kryciem (tydzień po odrobaczaniu należy wykonać szczepienie przeciwko chorobom zakaźnym, które pozwoli przekazać odpowiednią odporność szczeniętom).